Powie ktoś może, że Marek Ałaszewski nie jest nowoczesny, nie jest awangardowy. To prawda. To esteta w typie Bonnardowskim – człowiek wielkiej kultury i wrażliwości, wstrzemięźliwy w eksperymentach malarskich, a odważny w muzyce. Założyciel, solista i gitarzysta zespołu muzycznego Klan, grającego w końcówce lat 60. i w latach 70. alternatywny, progresywny rock. Z powodzeniem łamiący bigbitowe, grzeczne konwencje muzyczne. Muzyk programowo nie śpiewający o miłości, za to o dwusuwowych spychaczach, brzytwie i automatach. Gdy budował się warszawski Ursynów, on eksperymentował z dźwiękiem betonowych płyt, zbrojeń, rur i kręgów studziennych. Reaktywowany kilkakrotnie Klan pozostawał na uboczu polskiej sceny muzycznej ze względu na wizjonerstwo i konceptualne brzmienie. Malarstwo Ałaszewskiego, jakby na przekór, zaskakuje brakiem eksperymentu, nieawangardowością i tradycyjnym warsztatem. To wyjątkowe w czasach, gdy z oryginalności uczyniono fetysz. Jego świat marzeń i zapatrzeń to swoista ucieczka przed siermiężnością i szarością PRL-owskiej rzeczywistości. Jest w tej sztuce afirmacja natury, tryskający optymizm, witalność, radość życia, jest panteistyczny hołd dla dzieła stworzenia.  Ałaszewski maluje na sposób impresjonistyczny, ale nie chodzi tu bynajmniej o impresjonistyczną próbę obiektywnej analizy praw pochłaniania i rozpraszania światła i koloru. Ałaszewski nie jest analitykiem, jest poetą. Używa impresjonistycznego języka, ale to tylko zespół form gramatycznych, które w późnych pracach porzuca dla płaskiej, szerokiej plamy barwnej. Tworzy obrazy bezpretensjonalne, z poszanowaniem przedmiotu, nigdy nie przekraczając granicy deformacji. Przepuszczona przez filtr jego wrażliwości natura nie zostaje zdominowana i przyporządkowana apriorycznym założeniom malarskim. Twórca jest wobec niej uważny i pokorny, rejestruje swoje wobec niej przeczucia. W pozornie zwykłych motywach odkrywa niezwykłość i lirykę.  W każdym z obrazów wyczuwalne jest napięcie, jakby próba zajrzenia pod podszewkę świata widzialnego, dotknięcia niepoznawalnego. To malarstwo studiów nad tajemnicą światła, próba przeniknięcia jego istoty, a przez to zbliżenia się do ducha ożywiającego materię. Część obrazów jest tak świetlista, że niemal ulegamy złudzeniu i bezwiednie mrużymy oczy. We wczesnych pracach artysty kontur roztapia się w migotliwej grze blasków i drganiu niewielkich plam barwnych. Z czasem sylwetki przedmiotów i formy roślinne konkretyzują się. W polifonii koloru, w niuansach światła malarz wygrywa moment muzyczny widzianego świata. Kolory są delikatne, smakowane z czułością, sensualne. Harmonijne tonacje świetlistych ugrów, szarości i zieleni tworzą wizualną ucztę. Nastrój obrazów Ałaszewskiego utrzymany jest w poetyce tajemnicy i niedopowiedzeń, ciszy i utajonego życia podpatrywanych przez niego miejsc. Twórca próbuje przeniknąć i ujawnić wewnętrzne stany psychiczne rzeczy. Zespół tematów zawęża się do pejzażu.  Odnajdujemy tu i te rodzime: łąkę, droga do lasu, dmuchawce, ale też weneckie weduty, miejskie nokturny, a wreszcie impresje z Bali – dżunglę, orientalne śniadanie, kolację w egzotycznym półmroku.  Intymne tak w akcie tworzenia, jak i odbiorze obrazy Ałaszewskiego przesycone są ciszą i spokojem, ale jest również w nich samodzielna, samoistnie osiągnięta wartość dekoracyjna. To czwarta już prezentacja prac artysty w Kordegardzie. Galerii Narodowego Centrum Kultury. Katarzyna Haber, kuratorka wystawy11 maja o godz. 18:00 zapraszamy na wernisaż wystawy.12 maja w godz. 12:00-17:00 i 13 maja w godz. 18:00-22:00 po wystawie oprowadzać będzie kuratorka, Katarzyna Haber.13 maja zapraszamy na Noc Muzeów, która potrwa do 23:00.19 maja odbędzie się oprowadzanie kuratorskie w godz. 11:00-19:00.Organizatorzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowe Centrum Kultury, Kordegarda. Galeria Narodowego Centrum Kultury